Jak to dobrze nie wszystko rozumieć

Jak to dobrze nie wszystko rozumieć -
chociażby śmierć Boga, który pokazał nam prawdę,
miłość, cierpienie i śmierć, poprzez swego syna,
a z których i tak niewiele w nas, prócz pychy -
chwastu porastającego ciało i ducha,
wykwitem niekończących się postępków.

Wszystko inne, które daje mierzyć się miarą dobra,
ledwie odpryskiem tego, co nam pozostawił,
szkoda, że odszedł tak szybko. Szkoda, a może nie,
że choć jest Stwórcą, nie chciał zostać królem materii,
nam ją ofiarując. Nam, nie przygotowanym
do roztropnego nią władania.

Pozostając w sferze ducha, sprawia, iż bez końca mali,
nie potrafimy... - No właśnie! Depcząc, tłamsząc
i wyrywając korzenie, z których wyrośliśmy,
błąkamy się po zakamarkach wątpliwości, bez końca
szukając prawdy, jako materialnego znaku bycia -
pojętni i żądni, w niepojętym bezmiarze nicości.