Wiosna, młodzież mamy cudną lecz rodziców raczej trudnych
Kościół Słowu się wypacza Szkoła w nicość się zatraca
w łóżka wchodzi polityka świat przed nami się zamyka
w oknie złudzeń się chowamy - fejs, internet zamiast bramy,
sens emocji strzegąc w wiórkach zamykamy te podwórka
które koleżeńskie waśnie czas zamieniał na przyjaźnie
i wspomnienia, dziś na kraty, nagle świat stał się bogaty
tylko dusza wciąż biednieje. Śmiech? któż szczerze dziś się śmieje?
 
Cóż po wiośnie, kiedy z duszy chwast chce rosnąć.