Kącik Poezji

-I-

pompatycznie i wyniośle usiadł wróbel na gałęzi,
bajdy, bajdy dziś o wiośnie, ma  dla całej tu gawiedzi.
ćwierka, tryli, skrzydła puszy, opowieści barwne snuje,
a tu śniegiem wokół pruszy, dróg nie widać przez zawieję.

sroka tylko kiwa głową: baju, baju-odpowiada.
historyję ma dziś nową, a tu śniegiem mocno pada.

cóż z tym śniegiem? wróbel na to- ależ jesteś pragmatyczna.
wszak po zimie to nie lato, najpierw wiosna przyjdzie śliczna.

zazieleni w głowach szumnie, lepiej szukaj sobie strzechy.
żonka gniazdko ściele u mnie, wnet wylęgną się pociechy.

wróbel sobie-ona sobie. tak sie wciąż przekomarzają.
ze snu budzi sie sitowie, rzeką kry juz odmarzają.


                                 -II-



sroka dumnie piórka stroszy-przecież wiemy, jaka ładna.
ogon błyszczy i te oczy.. kibić u niej taka zgrabna.

co ten wróbel tutaj plecie?-wzrusza głową obruszona.
jakie gniazdo? jakie dzieci? skąd u niego jakaś żona?

wróbel w stronę sroki zerka i nadziwić się nie może,
-bo z niej przecież dama wielka, więc zapomniał-co miał w głowie..

stary strumień, tak z daleka, przysłuchiwał się rozmowie.
tylko cicho sobie wzdycha.. oj ty wróblu, już po tobie!

bo gdy ona cała w glorii, tak się tutaj strojnie puszy,
to ty bracie-choć spokojny, wpadłeś dzisiaj aż po uszy!

kto tu winien? on czy ona? to dopiero jest historia,
a tam w gniazdku czeka żona, kto osądu z was dokona?

cdn.

Ostatnio edytowany przez szyszka (2010-01-09 13:13:52)