Kącik Poezji

"oni mają maski na twarzach, nie zobaczysz nic. a
zamiast mowy, wydają
niezrozumiałe dźwięki"- mówiła poruszona.
"koła się w zbożu kręciły"-widziałam na własne oczy.
"przewrócił się traktor. taki był cug. kaskady falujące

na wietrze. zupełnie tak, jakby niewidzialna ręka, gwałtownie,
ze wzburzeniem przesuwała połacie z jednej , na drugą stronę.

tak, tak, moja droga-
obcy wie. obcy czuje ten strach. tą plemienną
przynależność do miejsca. i doskonale rozumie na czym
polega napiętnowanie ludzi wolnych, beztroskich, "dzieci kwiatów".
najeźdźcy wykorzystują ufność. przynoszą podarki.

zanim się spostrzeżesz, stają się właścicielami twoich dóbr"-
nieprzerwanie mówiła do mnie. stałam jak wryta ze zdziwienia.
zachowywała się tak, jakby brała mnie za gościa w progu
swoich drzwi, który przyszedł z wizytą.

a przecież stałyśmy na przeciwko automatycznych
drzwi osiedlowego marketu. zbierał się wokół zaciekawiony tłumek.

nagle przybliżyła się . gwałtownym ruchem, próbowała
wyrwać z rąk- kosz pełen zakupów.
lustrowała wzrokiem zawartość . widziałam jej głodne oczy, ale
także gotowość do ucieczki.

"biedna kobieta "- usłyszałam za plecami czyjś głos-
"niech się pani nie boi, ona nie jest groźna. mieszka w bloku
na przeciwko. tyle przeszła. porzucili ją w kilka lat temu- najbliżsi.
ale nie chce pomocy. stoi ciągle tu i plecie bzdury
każdemu, kto wychodzi z zakupami.

w tamtym miejscu"- pokazała na pojemnik- "zostawiamy
dla niej jedzenie".