Kącik Poezji

Kiedykolwiek

Jeśli myślisz, że utraciłem pamięć, to tak nie myśl.
Nie sposób zatopić pamięci. Był czas, wiele lat przed tobą,
kiedy mój świat pełzającego kłamstwa wydawał się tonąć.
I chyba tonął naprawdę, aż po zachłyśnięcie.
A ja, razem z nim zanurzałem się poza widzialny krąg.

Tak jak nie przeskoczysz dnia, tak bolesna, jak prawda, niemoc -
każdego dnia - bodaj na chwilę przerażała i porażała.
Z niej wychodziły złe strachy, wyłuskiwały się z zakamarków.
Wtedy uciekałem, w cierpliwie oczekujące nic,
jakby można było przed losem się ukryć.

Na szczęście, to stara historia.
Na szczęście, pamiętam o tym.

Moja pamięć o tobie, podobna bezchmurnemu niebu,
należy do świata dobra.
Pamięć rodzi wspomnienia,
a pobudzony umysł, niczym latawiec, wynosi je pod niebo
prawie zapomnianymi już marzeniami.
W śnie nieprzytomnym, oparach trucizn i nadzieją ukrytą
w zapisanych skrawkach papieru.

Jak wiesz, lubię przechowywać listy.
Pośród wielu różnych znajduję także twoje.
To listy najbardziej bolesne.

Ze zdziwieniem zauważam, że nigdy
nie napisałaś do mnie listu radosnego.
To tak, jak gdyby nigdy nie łączyła nas żadna radość.
Jakby nie było chwil uniesień i drżący, nie czulibyśmy
wzajemnego ciepła. A przecież tak samo jak ty,
czułem je i dotykałem.

Żyliśmy słowem - to obrazy i wiersze. To ziarna dobra,
w których dzisiaj odnajduję spokój i pogodę ducha.
Teraz czekam na dzień, kiedy powiesz mi o ciepłej radości.
Niech spływa z kart, po rzece z patykiem i mrówką
albo spada roześmiana szyszką.

Ostatnio edytowany przez kropek (2014-12-31 15:55:55)