Kącik Poezji

Zupełnie zgadzam się z kaprifolium. Nie może być współczesnej poezji bez fundamentów- klasyki.
Istnieje dziś maniera wyśmiewania wszystkiego i wszystkich, ale trzeba sobie uświadomić jedno;
bez tabliczek glinianych i hieroglifów nie byłoby słowa pisanego- kolejne wiążą się z pierwszymi.
To zupełnie tak, jak  próby Leonarda da Vinci w konstruowaniu skrzydeł na kształt
dziszejszej paralotni- pierwsze próby unoszenia się  w powietrzu, były odwiecznym marzeniem człowieka .
Dzisiejsze  samoloty są konsekwencją  prób i porażek konstruktorów na przestrzeni lat, pamiętamy , że samoloty
zmieniały się, aby w konsekwencji dojść do  konstrukcji samolotów ponaddżwiękowych, a nawet promów kosmicznych.
Czy byłoby to możliwe bez korzystania z doświadczenia poprzedników?
Żadna dziedzina nauki nie odżegnuje się od swojej przeszłości, zatem Poezja - sztuka słowa, winna  zachować pamięć .
Ja wychodzę z założenia, że poeta powinien  umieć napisać  tak samo dobrze, wiersz biały, jak rymowany.
Współczesna poezja próbuje na kształt innych epok zmienić   swój wizerunek.
Przechodzi ona często w prozę, a granica zaciera się niejednokrotnie. Sama mierzę się z tym nowym gatunkiem wyrażania siebie.
Ale lubię wracać do klasyki, a w szczególności do dobrze zrymowanych wierszy, z wyśmienitą treścią.

Przypomnę państwu wiersz- który  w mojej fascynacji poezją odegrał dużą rolę.
Nie pamiętam, by równie dobrze napisał ktoś o deszczu.
Drugi zaś- jest tematem uniwersalnym- chyba wszyscy poeci wcześniej, czy póżniej, mierzą się z nim.



DESZCZ JESIENNY  [ LEOPOLD STAFF  ]


O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...



Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze

Na próżno czekały na słońca oblicze...

W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,

W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...

Odziane w łachmany szat czarnej żałoby

Szukają ustronia na ciche swe groby,

A smutek cień kładzie na licu ich miodem...

Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem

W dal idą na smutek i życie tułacze,

A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...



To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...



Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...

Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...

Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...

Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...

Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.

Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,

Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...

Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...

Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...

Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...



To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...



Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie

I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem

I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,

Trawniki zarzucił bryłami kamienia

I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...

Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu

Położył się na tym kamiennym pustkowiu,

By w piersi łkające przytłumić rozpacze,

I smutków potwornych płomienne łzy płacze...



To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

.............................................................................................

CHORZY W POCZEKALNI    [ LEOPOLD STAFF  ]



Podobnie jak uliczni przechodnie banalni,

Jednacy w modzie, stroju, pozie i zwyczaju,

Niby pasażerowie codzienni tramwaju,

Siedzą chorzy w lekarza niemej poczekalni.



Na wrogo-nieznajome ścian patrząc obrazy,

Obojętni z pozoru, a trwożnie niepewni,

Obcy dla siebie zawsze, dzisiaj bliscy krewni,

Opanowują z trudem swych twarzy wyrazy.



I gdy zegar poważnie, aż grobowo, tyka,

Oni, siedząc wokoło uroczystym wianem,

Jak gdyby na śmiertelnym swym cenzurowanem,

Odgadują pierwszego w gronie nieboszczyka.



Tajemnych, groźnych chorób przerozliczne szczeble,

Jedni z twarzą jak z wosku, drudzy jak z papieru,

Wdychają chloroformu zapach i eteru,

Zazdroszcząc, że nie cierpią tutaj tylko meble.



Topiąc wzrok w Asklepiosie, marmurowym bożku,

Stojącym w ciemnym kącie, w gorączki wypieku

Marzą o dobroczynnym jakimś, zbawczym leku

W błogosławionych kroplach lub w cudownym proszku.



Myślą o swoim stopniu w termometru rurce -

I ci, u których wiary szczep był bezowocnym,

Roją dziś o lekarzu jako o wszechmocnym,

Wierzą w niego rozpacznie jako w cudotwórcę.



W pragnieniu życia przysiąc nań każdy jest skory...

Czuje dlań z góry wdzięczność, przyrzeka majątek,

Jeśli zśród tych skazańców wyjdzie jak wyjątek...

Wtem znów wpuszczają kogoś i znów wchodzi chory.



Zwrócili się, by wzrokiem ciekawym go dosiąc,

I gdy siadł, znowu wszyscy w bezruchu, w bezczynie,

W drzwi obojętnie białe patrzą jak w pustynię

Mroźną, gdzie jak nadziei blask lśni klamki mosiądz.



I wchodzi znowu jeden, którego tu władza

Drżącej nadziei wiedzie i zdrowia marzenie -

I rozrasta się głucho w tej izbie cierpienie,

I mury milczącego pokoju rozsadza.



Rozpiera się ból w twardych granicach komnaty,

Jak smok, który opiły po padliny próchnie,

Tyje z wolna, nabrzmiewa, rozdyma się, puchnie

I z cieśni się rozpręża na zewnątrz, na światy.



Zda się, że pęknie pokój ten... I nagle - pęka!

Z hałasem, hukiem, grzmotem!... I ściany, i kąty

Lecą jak wysadzone prochowymi lonty,

Tak je rozmiotła dzika, zbyt przewzbrana męka.



I z wolnych już stron czterech wali się i tłoczy

Tłum chorych, który gniecie się, a ciągle wzrasta,

Jakby już nie ulica, nie miasto, lecz miasta

I kraje, i świat cały zbiegły się z otoczy.



Najdawniej czekający, porwawszy się w trwodze,

Wraz z wrzaskiem napastników rozdzierają ciszę

I krzyczą, jęczą, wyją dawni i przybysze,

Czołgając się na klęczkach po twardej podłodze,



Błagalnie wznoszą ręce do swych tęsknot celu

I z szaleńczą rozpaczą, co zgrozą przeraża,

Łomocą w drzwi, jedynie nietknięte, lekarza,

Wołając: "Zbawicielu! Otwórz, zbawicielu!"



Cały świat ze skowytem szaleje cierpienia,

On, Wielki Niewierzący, co zmienił glob stary

W poczekalnię cierpiących, pełnych dzikiej wiary,

Wzywających zwierzęcym skomleniem zbawienia!



Aż od ich wściekłych miotań zadrżały posady!

Cały gmach, zbudowany z kamienia i stali,

W nicość, w proch, w zatracenie z gruchotem się wali,

W nieuniknioną przepaść wieczystej zagłady.



I gdy wszystko runęło z łomotem i trzaskiem,

Nad kurzem rumowiska, który świat zadymia,

Zawisła w górze jeno klepsydra olbrzymia,

Trupy pobitych szarym zasypując piaskiem.




[Ciekawa jestem waszych opini]
pozdrawiam

Ostatnio edytowany przez szyszka (2009-12-06 20:34:59)

kropku -  wróć koniecznie i podaj nam najlepsze jego do poczytania:)
To także i mój Idol