Kącik Poezji

szyszko, pewnie masz sporo racji, a może nawet więcej niż sporo, ale czytając ten tekst musisz wiedzieć w jakim wzburzeniu pisałem, jakie to emocje towarzyszyły jego powstaniu. był to moment zwrotny w moim  życiu. podjąłem decyzję o pożegnaniu z jednym, nie wiedząc nawet w przybliżeniu, co mnie czeka za zakrętem.

krępującą nogi małość  -  byłem zbulwersowany i zaskoczony agresją wobec mnie, ale także wobec moich znajomych, ze strony, było nie było, bliskich mi osób. uciekać nie zamierzałem, na CHAmstwo, tym samym nie chciałem odpowiadać. byłem oniemiały, zaskoczony, zbulwersowany w najwyższym stopniu małością osób mnie atakujących.

mierzwiącą włosy pychę  -  tak, włosy stawały mi deba, gdy nagle ni stąd ni zowąd, wrzask zbiorowy wydał wyrok na nieznaną im osobę, także na mnie, usiłując postawić do kąta pod pręgierz. i ten ton, to trzeba było słyszeć. och, ileż w tym pychy było.

w trzeciej strofię piszę o tym, że ludzie uduchowieni,  jeżeli nawet nie z miłości [bo np wygasła i jej nie ma], to przynajmniej z wiary [o ile wierzą], potrafią wybaczać, potrafią przyznawać prawo do bycia innym, inaczej myślącym i czującym. prawo do bycia sobą.

pytasz, czy szczęściem są zerwane więzy?,
czasami tak. jeżeli więzy te krępowały i zniewalały, naruszały godność osobistą, w tym także Bogu ducha winnych osób trzecich, to wyrwanie z takiego jarzma uważam za szczęście.

teraz może spojrzysz na ten wiersz trochę inaczej, chociaż nie musi to być mniej krytycznie.
sam mam mieszane uczucia, ale wklejam właśnie dla otrzymania rzetelnej krytycznej informacji. może jest on na tyle słaby, by pozostał sobie gdzieś w cieniu, bez żalu. po to tu przyszedłem.
dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Przemawia do mnie życiową mądrością i podobają mi się metafory. Bez patosu i moralizatorstwa, bo jest nuta pokory. Przez to pozwala na zatrzymanie się i zastanowienie..
Pozdrawiam