Kącik Poezji

Stojąc u progu, będąc spełnioną,
swoim piórem łącząc, je w poezji słowa.
Z tłumu zapisanych na karcie liter
nie powstanie już nigdy, żadna strofa nowa.

W niepowetowanej, wśród poetów stracie,
wybrałaś się w podróż, najdłuższą z dróg.
By Twoją poezję napisaną piórem,
mógł recytować w niebie sam Bóg.

W noc nam odeszłaś, zapadając w sen mroczny,
zabrał nam Cię do siebie, zabrał w pełnej chwale.
Byś w niebie mogła stanąć, jako wielki człowiek,
pośród wielkich ludzi, na wielkim piedestale.

Z bólem zostawiając, na ziemskim padole,
nas marnych poetów, boś dla nas jest wielka.
Czytając strofy Twych wierszy, przewracając karty,
poezja Twoja dla nas, jest jak nauczycielka.

Rozbudzając wśród nas, chwile cichej zadumy,
słowa Twoich wierszy recytując otwarcie.
Każdy z nas ludzi, każdy z nas, poetów,
stać będzie z dumą na poezji warcie.

A Ty patrząc na to, znów chwycisz za pióro,
poezję dla nas tworząc, już na nieboskłonie.
Zobaczysz to jak my, marni poeci,
mówimy Tobie dobranoc, chyląc czoła w ukłonie.


Pamięci Wisławy Szymborskiej.