Kącik Poezji

To tu

Czcionki układa w rozety.
Latem, z karty się zsuwa.
Zimą mrozi biel, szyby i nogi.
Wyciąga szyję do modnych kołnierzy
upiętych w fantazyjne szale.

Gdzieniegdzie z karty sfrunie
zasuszonym płatkiem miłorzębu -
znalezisko dendrologicznej przeszłości;
a może niepewności -
skąd bratku, ja ciebie mam!

Zapisane kodem myśli, zataczają koło.
Zwierciadło podąża za obrazem.
Dokąd zaniosą nogi, gdy zamiast szala,
otulają szyję czyjeś ręce.
Na sztorc stawiane uszy nasłuchują.
W barwach odróżniają dźwięki,
aby nie patrząc, widzieć i wiedzieć.

Tylko on potrafi rozczytać śmierć,
konsumując stopień po stopniu
pierwiastki życia. Podnosząc do potęgi -
wieczne zdziwienie z narodzin,
w jako - że - do tej pory.

Marzy. Śni. Wie (?)
Nie - on jest!

Ostatnio edytowany przez kropek (2013-06-04 18:10:45)