Kącik Poezji

sunęła nitką powoju
coraz wyżej i wyżej
aż po dolny pułap
nieba

roztańczona chybotliwa
zapomniała na chwilę
czym jest
czego znakiem

chmary czajek
przecierają szlak towarzyszom
dalekich podróży
zawstydzony słonecznik
spuścił głowę

zawahała się sobą
nie spadła
nie może - jest wiarą
przyszłego lata