Kącik Poezji

patrz!  to już rok minął,
jak jej nie ma.
jeszcze nie tak dawno
klepsydrowym wiązadłem
odmierzałem czas -

złudne marzenia aby czas zatrzymać.
zna swoją drogę,
drogę nieokiełznanych hieroglifów -
a klepsydra?
cóż, oszustwem samym w sobie.

strzepnę kurz i przysiądę.
będę tak siedział, aż wróci mój czas.
że co?! - faktycznie, aż nadejdzie...

nasze zorane potem życie
pełne jest przejęzyczeń i przeinaczeń.

jak tu żyć, jak marzyć,
i na co czekać - gdy
krążymy wokół przypadkowości,
by czasem jako te odłamki
obijać się od większych kup
lub stapiać z nimi.

twoje dni z pośpiechu tkane
pełne cierni i zmęczenia -
taszczysz ten kamień,
który może już i nie ciężarem
ale zgryzotą jakąś
wskroś tlącą,
piekącym żarem.

ten kamień, to moja dusza
więc gdy modlić się będziesz
i nad jej grobem staniesz,
złóż modlitwę i ode mnie.
i moją łzę uroń.